Shenna

He, wat?

Ja, die is er ook nog.

Shenna is een groenendaeler teefje van tien en en half.

Zij is bij ons gekomen in augustus, omdat haar baasje vond dat ze haar niet kon vertrouwen met hun kindje.
Telkens als de kleine bij haar in de buurt kwam begon ze te brommen. Ze hadden ook nog een andere hond, maar daar ging het allemaal wel goed mee.
De andere hond was de baas, dachten ze, en daarom ging het zo goed tussen de honden zelf. Voordat de kleine kwam.

Shenna is een onzekere doch zeer dominante teef. Ze denk dat zij de baas is, behalve over Levi. Hij is natuurlijk ook wel 'errug' groot. Dat de grootte van de hond niets te maken heeft met het feit of hij/zij de roedelleider is, kon je haar vorige baasje niet aan het verstand krijgen.

Diegene die wel een naar de dogwisperer kijken, weten ook dat Caesar vaak genoeg laat zien dat de kleinste hond de baas kan zijn. Het gaat om uitstraling en gedrag.

Shenna is dus in zeer korte tijd opgeklommen in de roedel. Zij vind zelf eigenlijk dat ze naast Levi staat, maar als het er op aankomt, merkt ze wel dat Shadow toch nog boven haar staat als alfavrouwtje.
Voor Nina is het wel wat lastiger. Zij krijgt nog wel eens een knauw van Shenna. Met Shadow heeft ze inmiddels flink gevochten, de eerste keer kwam ze onverwachts op Shadow af en heb ik ingegrepen. Maar de 2de keer was Shadow er op bedacht en heeft haar flink onder handen genomen samen met de rest van de roedel. En dat was heel erg schrikken natuurlijk voor Shenna. Ze was toen aardig genezen en durfde de rest van de week niet tegelijk met de rest naar buiten.

Het gaat nu weer gewoon z'n gangetje, met z'n allen naar buiten en geen gezeur.
We houden het natuurlijk wel een beetje in de gaten, maar het is niet zo dat we er als politieagenten bij staan. Ze zijn gerust een uur of langer buiten, terwijl wij binnen bezig zijn of andersom.

Als je je te druk gaat maken om deze dingen, heb je helemaal geen rust meer. Ze slapen tenslotte ook met z'n 5en in de keuken 's nachts. Als dat niet meer gaat, gaat dat ten koste van je gezondheid. Dan lig je ook 's nachts alleen maar te luisteren of alles nog stil is.
Bovendien is het zo, dat als het zover mocht komen dat je op je tenen gaat lopen. De honden dat ook aan je gaan merken. Ze hebben dan in de gaten dat je de controle kwijt bent, waardoor je dus ook meteen geen roedelleider meer bent.

Toen Shenna hier net was, was ze eigenlijk vel over been. Ze had altijd goed te eten gehad, maar ze deden er wel veel mee. Hardlopen, Mountainbiken, wandelen. Maar een hond die veel beweegt, moet ook meer eten. Maar als de hond al op leeftijd is, wat hier dus het geval is, kan ze niet meer kilometers hardlopen naast de fiets. Daar is ze simpelweg te oud voor. En natuurlijk loopt ze gewoon mee, dat is ze gewend, maar dat krijg je als 'zij' de roedelleider is. Dan zal ze laten zien dat zij alles kan en de beste is.

Hierdoor was ze dus wel gespierd, maar niet bevleesd. We zijn naar de dierenarts met haar geweest om de chip uit te lezen, omdat ze het boekje kwijt waren en deze gegevens dus niet hadden.
Shirley zei gelijk;" je mag haar ribben wel voelen, maar je mag geen piano kunnen spelen".

Het gaat nu hartstikke goed met Shenna, ze eet als een dijker en je kunt bijna geen piano meer spelen.
Ze is alleen wat onzeker. Mede doordat ze denkt dat ze heel wat is, maar aan de andere kant niet precies weet wat haar plek is.

Daarbij komt nog, dat we er achter zijn gekomen dat ze flinke staar heeft. Dit is natuurlijk ook iets wat niet makkelijk is voor haar. Hierdoor ziet ze niet alles en ze loopt dan ook wel eens ergens tegen aan. Het vreemde is dan wel, dat als er een hond op haar staart of zo staat, ze gelijk tekeer gaat. Maar als ze zelf ergens tegenaan loopt, hoor je haar niet.

Ook bij haar was het zo dat ze last had van haar maag, overgeven en zo.
Ze is, net als destijds bij Falco, gelijk over gegaan op barf. Tot op heden niet meer overgegeven en haar vacht wordt steeds mooier glanzender en zachter.

Ze was nl. heel erg dof en had heel hard en stug haar. Dit kwam mede doordat ze veel geborsteld werd. Een groenendaeler en een terveurense herder borstel je alleen als ze in de rui zijn en je merkt dat ze er last van hebben, als ze bijvoorbeeld veel bijten op een bepaalde plek omdat er een klit zit.
De vacht van deze honden zorgt er zelf voor dat de losse haren verwijderd worden.

Onze honden worden eigenlijk nooit geborsteld. En dan hoor je de mensen zeggen, "zo, die zien er mooi uit, zeker wel een hoop werk om ze zo mooi te borstelen?" Nou, nee dus. Als je ze niet borstelt, blijft de huid beter en de haren mooier.

Zo ook bij Shenna. Haar doffe haar is nu zacht en glanzend en ook haar tanden zijn weer wit, deze waren ook bruin met veel tandsteen net als bij Shadow het geval was. Door de andere voeding krijgen ook de tanden meer te verwerken, het kauwen op de botten en het scheuren van het vlees zorgen er voor dat de tanden beter schoon blijven en het tandsteen verdwijnt. En ze lust echt alles maakt niet uit wat je haar voorzet alle vlees en vis soorten gaan erin.

Zo zie je maar weer. Zo heb je er 1 en nu hebben we er 5.

We zijn intussen wel gestopt met het kijken op marktplaats. Het is wel genoeg zo.
Dat is natuurlijk niet de enige reden. We kunnen er soms zo verschrikkelijk kwaad om worden, waarom deze honden op marktplaats terecht komen.

Een belg is nou eenmaal een zeer gevoelige hond,maar deze hond wil wel alles voor je doen.
Zo ook nu staat er één op, een reu van 8 maanden. in de omschrijving staat ""Hij kan niet met de paarden overweg en wij werken de hele dag met paarden"" . Lees hier dus: wij zijn de hele dag druk met de paarden waardoor we geen tijd besteden aan de hond die op zijn beurt achter de paarden aan gaat om aandacht te krijgen.

Zo zie je dus, dat het niet aan de hond ligt, maar aan de baas.
De baas zit op het paard, dus de hond wil er achteraan.
De baas is bezig met het paard, dus de hond wil ook aandacht.

Dat de hond eigenlijk alleen maar wil spelen met het paard, is waarschijnlijk nog niet bij ze opgekomen.

Maar goed, dat gebeurd er dus als wij die advertentie's zien. En voor je het weet heb je er weer één bij. Dus voorlopig laten we het hier maar even bij.

 

Zo staan ze dus vaak te kijken, nu drie soms één en soms vijf.

Je weet tenslotte nooit of het eten klaar gemaakt wordt.

 

En als er dan vijf lopen, dan hou je de ramen echt niet meer schoon.

 

De volgende keer zal ik wat schrijven over het eten dat de honden krijgen.

Erik